Gösterişsiz Yaşadı, Gösterişsiz Öldü

İçimiz yandı. Zamanı mıydı kardeş?
Ah be Gürhan’ım!
Kardeşimdi.
Sotka/Gülbahar’da büyüdük.
Rahmetli hemşire annem ve rahmetli Gürhan’ın sağlıkçı rahmetli babası çok iyi meslek arkadaşlığından öte aile bireyleri gibiydik.
Rahmetli Hikmet Dayı (Dayım olmadığı için dayı derdim) bizzat sünnetçimizdi.
Yani aile gibiydik.
Gösterişsiz yaşadı, elemli ama gösterişsiz!
Reklamı hiç sevmedi. Düşünün, 35 yıllık gazetecinin iki kare resim dışında resmi bile yok! Resimlere girmezdi...
Maaşıyla, emekli parasıyla garip gurebaya el verdi ama gösterişsiz.
Caka sattığı bir huyu vardı gazetede: Afili sayfaları!
Derdim; “Harika oldu kardeşim...” “Hocamız sensin” derdi.
Ah be kardeşim!
35 yılını verdi Karadeniz’e... Adam gibi verdi...
Başı dik, alnı açık.
Dile kolay 35 yıl!
Rahmetli başkanımız Mehmet Ali Yılmaz’ın “evlat” larından biriydi. Büyük başkan vefat edince aklına Of’taki köyünden toprak alıp İstanbul’a getirip cenazesinde mezarına koymayı anında düşünecek kadar evlattı. Yaptı da.
Ah be güzel kalpli kardeşim!
Gel-gitler yaşadı, üzüldü, kırıldı, sitem etti; ama küsmedi, ‘ah vatanım’ dedi.
Rizeliydi ama ‘kaliteli bir Trabzonlu’ edasıyla yaşadı; ama gösterişsiz...
Ölümü de gösterişsiz idi.
Şairin dediği gibi;
Bir namazlık saltanatı oldu, Taht misali o musalla taşında Ardında öyle güzel bir hoş sada bıraktın ki Allah herkese nasip etsin inşallah.
Elveda Gürhan Beşyıldız!
Seni unutmayacağız.