Ankara'da 97 can gitti. Anayasal yürüyüş ve gösteri haklarını kullanan insanlara kahpece, alçakça bomba ile saldırıldı. Kadın erkek, çocuk yaşlı onlarca insan feci bir biçimde can verdi. Türkiye, iktidarı muhalefeti, değişik kesimleriyle bu katliamı lanetledi. Devlet resmi olarak 3 gün yas ilan etti. Gelin görün ki, Türkiye Cumhuriyeti tarihinin bu en kanlı saldırısı bile ülkeyi birleştirmeye yetmedi. Sosyal medyada insanının kanını donduran utanç mesajları sıralanıyor. İnsanlıktan sıyrılmış, vicdan ve merhamet duygularını kaybetmiş zavallılar, neredeyse sevinç çığlıkları atıyor. Hele önceki akşam Konya'daki insanı isyan ettiren, yüzümüzü kızartan o tablo. Ulusal futbol takımımızın maçı öncesi terör kurbanları için saygı duruşu yapılırken, ıslık çalan, tekbir getiren, bağırıp küfreden acizlere ne dermeli? Bir ülkede farklı görüş ya da kesimden olduğu için insanların ölümlerinden sevinç duyuluyorsa, o ülkede birliği, kardeşliği, dayanışmayı nasıl sağlayacağız? İnsanlığın gereği; kim olursa olsun zulme, saldırıya, teröre, haksızlığa uğrayanların yanında olmaktır! Bu ülkeyi savunmanın gereği; hangi görüş, inanç, siyasi yaklaşım, etnik yapıdan olursa olsun, bu alçakça saldırıları ülkeye ve kendine yapılmış gibi görmektir.

CANLI BOMBA TANINIYORDU

Ankara'daki saldırıyı gerçekleştiren bombacının kimliği kesinleşti. Bu kişinin devlet tarafından bilindiği, kamuoyuna açıklanan isimlerden biri olduğu anlaşıldı. Herkesin aklına gelen soru şu: Madem devlet biliyordu, güvenlik birimleri izliyordu, nasıl oldu da bu eylem gerçekleşmeden yakalanamadı? Bu durum katliamın göz göre göre geldiğini gösteriyor.

NEW YORK TIMES’IN YAZISI

ABD’nin ünlü gazetesi New York Times şöyle yazdı: "Ne terör bombaları ne de Nobel zaferi Türkleri bir araya getirmeyi başaramadı." Bu ayıp da bize yeter!